“Dit zijn tranen van ontlading” zegt ze tegen me. Ik ben met een medewerker in gesprek die niet meer weet hoe ze het moet doen met die cliënt die het zo moeilijk heeft, en zich zo klein en machteloos voelt.
Ze weet niet goed hoe ze stevig moet blijven staan. “Hoe kan ik professioneel blijven terwijl ik zo geraakt word elke keer?”, vraagt ze me. “Ik zie de wanhoop bij haar, bij haar ouders en bij mijn collega’s”. “ Ik slaap er nier meer van ’s nachts”.
Ik luister naar haar en ondertussen word ook ik geraakt, door haar machteloosheid, haar verdriet en de blauwe plekken op haar lijf. Ik zoek in mezelf naar de antwoorden. Hoe kan ik haar, het team en de ouders van deze cliënt helpen?
“Het raakt mij ook” zeg ik. “Ik weet even niet hoe ik je nu kan helpen”. “Je bent er” zegt ze “Je luistert naar me en dat helpt mij al”.
Als leidinggevende denken we vaak dat we het moeten oplossen. Maar dit gesprek doet me weer realiseren dat je als leidinggevende iemand soms al helpt door alleen maar even te luisteren. Door samen naar een oplossing te zoeken. En te laten zien dat dingen jou ook raken.
Recente reacties