Vandaag had ik een gesprek met Roos. Zij meldt zich (weer) ziek.
We zijn al maanden met elkaar in gesprek over haar re-integratie. Ik heb haar in die maanden steeds gevraagd wat zij nodig heeft om haar werk goed te kunnen doen. We hebben gekeken naar haar draagkracht, draaglast en wat zij belangrijk vindt in het werk.
Hoe het is met haar (psychisch) welbevinden en haar balans.
Met steun van mij en haar collega’s heeft ze stapje voor stapje haar werk opgebouwd en nu lukt het toch niet. Ze meldt zich weer ziek.
Herken je dat dat je vanuit de beste intentie en vanuit jouw waardes in gesprek bent met je medewerker? Je gaat voor het werkgeluk, zingeving en succes van je medewerkers.
Dan herken je waarschijnlijk ook het iets met jou doet als het doel dat je samen voor ogen had niet gehaald wordt.
Je intentie was zo positief en je was goed op weg met elkaar. Je hebt geluisterd, ondersteund en dacht dat het zou bijdragen aan het werkgeluk van je medewerker.
Dikke kans dat je bij jezelf te rade gaat of je wel goed geluisterd hebt, hebt aangesloten bij de medewerker. Dat is mooi, die reflectie op jezelf en kijken wat je anders had kunnen doen. Maar…
Zit het alleen bij jou of heeft je medewerker ook iets te doen op het moment dat het werk – echt – niet lukt? Heeft de medewerker ook eigen verantwoordelijkheid om bijvoorbeeld te besluiten dat de functie op de plek in de organisatie waarin ze zit niet past op dit moment?
Wat helpt is dat je daar het gesprek over aangaat met elkaar, nog steeds vanuit de intentie om haar te ondersteunen. Om de vragen te stellen die er toe doen om dit samen te onderzoeken.
Dikke kans dat de medewerker dit lastig vindt. En toch is het waardevol om het wel te doen. Door dit gesprek aan te gaan zie je nog steeds de medewerker en geef je haar de kans om eigen verantwoordelijkheid en regie te nemen over haar eigen leven. Hoe mooi is dat als ze daar kan komen.
Recente reacties