Ergens in november 2018 raapte ik, met een nog slaperig hoofd, de krant van de deurmat. Een grote kop stond voorop die meteen mijn aandacht vroeg. Ik was meteen wakker. Ik kon er niet omheen. Er stond “de agent is op” De werkdruk is te hoog, er worden meer dan een miljoen overuren gemaakt, de rek is eruit volgens de vakbond.
De politie zorgt voor anderen, de zorgmedewerkers zorgen voor anderen, het onderwijzend personeel zorgt voor anderen. Maar zorgen zij ook voor zichzelf? De rek is eruit, de mensen zijn op.
Wat zijn we met elkaar aan het doen? Kan het anders? Kunnen we uit de stress stappen die we elke dag weer tegenkomen?
Er is overal stress lijkt het wel.
Stress als signaal is bijzonder waardevol. In positieve zin om onze korte termijn doelen te halen. Maar ook om te erkennen dat er iets niet goed zit. En deze functie is minstens zo belangrijk, mits we de signalen van stress onderkennen en er lering uit trekken. Negeren is op langere termijn niet helpend. Dat gaat ten koste van sociale relaties, fysieke gezondheid en welzijn. Datgene dat belangrijk voor ons is. Bij aanhoudende stress hebben we wat te leren.
Aanhoudende stress ontstaat als we: Het gevoel hebben er ondanks onze inspanning geen bijdrage leveren aan de doelen die we willen bereiken. We constant “brandjes” aan het blussen zijn. We doen steeds meer, werken steeds harder maar we hebben het gevoel dat dat wat we doen “los zand” is. We weten niet hoe het anders kan, waar moet het naartoe? Wanneer houdt het op?
We hebben het druk en dat is iets dat ons op de been houdt, als je het druk hebt hoor je erbij. Mensen zijn sociale wezens, we willen ergens bij horen. We willen ons geliefd voelen en gewaardeerd worden door de ander. Dat willen we concreet ervaren in de interactie met die ander. In de snelle wereld van vandaag is het soms moeilijk om de interactie met die ander te ervaren. Te ervaren dat je het samen draagt wat je te doen hebt. In de wereld waarin iedereen druk ervaart gaan we ons afschermen om overeind te blijven. Maar daarmee ontnemen we onszelf de mogelijkheid om daadwerkelijk met de ander in contact te komen en zinvolle (werk)relaties te ontwikkelen.
Onze energie is eindig! Als je ziet dat je collega het zwaar heeft, ga je door, ondanks dat jouw energie op is. Want je hebt een “zorg” hart. Zo houden we met elkaar de druk in stand. We zijn niet meer in verbinding met elkaar en dragen het niet meer samen. Het voelt steeds zwaarder.
We moeten keuzes maken.
Keuzes die samenhangen met dat wat we te doen hebben. Keuzes die bij ons passen, bij onze levensdoelen en dat waar we in bij willen dragen in ons werk. Voor de mensen om ons heen en voor de wereld waarin wij leven.
Dingen doen die niet bij ons passen, die niet matchen met onze talenten zijn op termijn slopend. Ze dragen niet bij aan onze voldoening die we ten diepste willen ervaren en ons leven de moeite waard maken. Daarbij kunnen we denken aan onze bijdrage die we willen leveren aan de maatschappij, maar ook aan de dingen die we elke dag doen. Werk doen dat ons lief is en dat bij ons past is nodig voor ons professionele en persoonlijk leven.
Als het niet meer duidelijk is voor wie we het allemaal doen, als we alleen maar druk ervaren en geen plezier, wordt ons leven onoverzichtelijk en richtingloos. Dat blokkeert ons handelen; we vallen stil, ervaren teveel stress. Juist als we het overzicht kwijt zijn en het gevoel hebben “op” te zijn, is het goed om tijd te nemen voor je eigen verhaal. Even een stapje opzij zetten. Je bezinnen op waarom je ook alweer in de zorg (of onderwijs of bij de politie) wilde werken.
Waar kom je vandaan, waar wil je naar toe, wat geeft jou energie en wat moet je daarvoor doen om dat weer te voelen?
Door te voelen en aandacht te hebben voor dat wat voor jou belangrijk is, wat jou energie geeft, wat je waardes zijn, je overtuigingen zijn, wat je persoonlijke missie is, is het mogelijk om keuzes te maken die bij je passen, keuzes te maken die jou laat groeien. Met die keuzes kun je een leven leiden dat je waardevol vindt voor jezelf en de anderen om je heen. Dan zul je het gevoel hebben niet “op” te zijn. Energie te hebben. Zo ontstaat vanuit de druk weer het gevoel van veerkrachtig zijn. Je kunt er weer tegenaan.
Als je eens met een afstandje naar jezelf gaat kijken… moet het dan allemaal zo perfect? Of mag de lat wat lager? Mag je van jezelf zeggen dat het allemaal even te veel is? Als je dat van jezelf kunt accepteren creëer je ruimte die weer voldoening kan geven. Dan vind je ook weer de verbinding met de ander. Want als je stopt met het najagen van het allemaal maar moeten kunnen, kun je de stress aan.
Ik ondersteun je graag bij het met een afstandje kijken naar jezelf. De lat lager leggen, de werkdruk omlaag. Neem contact met mij op, dan kijken we samen hoe jij dat kan bereiken. Je kunt me bellen of appen op 06 2006 1005. Of mailen op info@werkenmetemmy.nl.
Recente reacties