Zonder verwachtingen is het leven waarschijnlijk een stuk makkelijker. Je hoeft in ieder geval nooit meer teleurgesteld te raken, zo zitten mensen waarschijnlijk niet in elkaar. Je blijft altijd verlangen naar het hoogst haalbare. Dat is mooi want ieder wil toch zijn mooiste leven leiden. Je verwacht dingen in de liefde, werk, van je partner, je kinderen, je vrienden, je collega’s, je ouders.
Je verwacht elke dag iets, je verwacht mooi weer en het regent, je verwacht dat je kinderen hun spullen opruimen en je komt binnen en struikelt over hun schooltassen, de schoenen en de hond heeft ook nog met zijn vieze poten over de net geboende vloer gebanjerd. Je had een superleuk gesprek over een nieuwe opdracht, en verwacht die opdracht te krijgen maar deze gaat toch naar een ander. Je verwacht dat je partner jullie datum onthouden heeft en een romantisch etentje heeft geregeld, je verwacht op je vakantie roze dolfijnen te kunnen zien maar het is door de weersomstandigheden niet mogelijk om de zee op te gaan.
Wat als we nu even helemaal niets zouden verwachten? Zou ons leven er dan een stuk beter en makkelijker uitzien? Zouden we dan met meer verwondering alles dat ons toevalt kunnen omarmen? Verwachtingen hebben is iets moois, maar kan ons ook teleurstellen, als je los bent van alles dan leef je zonder verwachtingen.
Omdat een verwachting uit jezelf komt, is het iets waaraan eigenlijk niemand of iets om je heen aan kan voldoen. Het gaat om beelden, beelden die jij vanuit jezelf hebt. Heb je het beeld dat de zon schijnt, je kinderen hun rommel opruimen, dat je lief het romantisch etentje regelt? Dat als je een relatie hebt je dan ook samenleeft? Welk beeld zie jij?
Waarschijnlijk dat van jezelf. De ander heeft een ander beeld, een beeld dat niet het jouwe is. Ja een ander kan ver meegaan in jouw beelden, maar ergens stopt dat. Wanneer je vast blijft houden aan je eigen beelden en niet openstaat van die van de ander, zal je keer op keer teleurgesteld worden.
Wat helpt dan?
Wanneer je openstaat voor anderen en je beelden deelt, je hierover communiceert zal je merken dat dit een verrijking is voor jezelf en voor de ander. Het zal de relatie met de ander verbeteren. Zodra je vindt dat de ander dezelfde beelden en verwachtingen moet hebben die je zelf hebt, kan er echt een groot probleem ontstaan. Ruis op de lijn.
Zolang we open communiceren en onze verwachtingen en beelden delen, elkaar respecteren hierin en iedereen het mag benoemen en uiten hoe hij het wil, zal er heel veel meer rust en vrede in jezelf en de wereld zijn!
Zolang we dat vanuit een liefdevolle en positieve intentie doen is er niets aan de hand. De kunst is wel om in verbinding te blijven met jezelf, en vandaar uit te zeggen hoe jij dingen ziet. En de kunst is de ander te blijven vragen en af te stemmen wat die ander nu eigenlijk bedoelt te zeggen.
Kortom: Verwachtingen ontstaan in je eigen hoofd en worden geuit via communicatie daarover. De ander heeft dat op zijn eigen manier. Er is altijd ruis. De kunst is open te staan voor ruis. Te ontdekken waar de ruis zich bevindt, voordat de teleurstelling ontstaat. De kunst is open te staan voor de andere manier van denken en doen, de andere beleving. Om daar vervolgens samen weer op af te stemmen. We zijn gewoon allemaal anders en toch hetzelfde. Want we willen allemaal dat dingen goed gaan, dat er liefde en waardering is voor elkaar, dat je plannen lukken en dat jezelf en de ander gelukkig is.
Hoe zit dat eigenlijk met jouw verwachtingen? Ga bij jezelf eens na, wat je laatste teleurstelling was. Met wie was dat en wat wilde jij nu eigenlijk echt? Wat wilde je, hoopte en verwachtte je? Wees eerlijk ( naar jezelf) want daar ligt het inzicht. En als je dat inzicht hebt, kun je het omdenken? Zorg ervoor dat je jezelf geeft wat je van de ander verwacht, of van een situatie verwacht. Dan sta je in je eigen kracht en energie. Blijf open communiceren!
Recente reacties